VVA JO19 weet weer wat winnen is!

We starten vandaag een klasje lager na de fase voor de zomerstop en de bekerfase van dit seizoen in de 2e klasse. Hoewel het verschil met de tegenstanders op het veld minder was liegen het ene gelijkspel en de nederlagen niet. De boys hadden naar elkaar uitgesproken om weer eens vol voor de winst te gaan. Ik kon dat mooi matchen aan een uitspraak van Sir Alex Fergusan in de docu van Beckham: "Om te presteren moet je honger hebben!". En dat begint dus al met focus op vrijdagavond. Tegen je liefje aanliggen op de bank is geen enkel probleem, als het daar maar bij blijft :-). 1 of 2 biertjes moet ook kunnen, maar liever helemaal niet en bijtijds naar bed. Ik heb het niet kunnen controleren, maar voor een wedstrijd tegen Kloetinge  hoef je in ieder geval niemand te motiveren.
Helaas was Damian ziek en Kian en Gerjan waren op de terugreis vanuit Mexico. Voor de zekerheid Krijn ingeschakeld om toch 2 wissels te hebben. En voor hem was het tijd om weer eens 90 minuten te spelen. Dat had ik hem vooraf toegezegd. Nick en Sven Verschueren begonnen op de bank. Sander was de stand-in van Gerjan. 

Het Kloetinge team was niet hetzelfde team waar we de laatste jaren tegen gespeeld hebben. Onderling kenden de boys elkaar wel van school, werk of stappen. Wat kleine onderlinge vetes zouden op het veld uitgevochten gaan worden. Aangegeven hier niet teveel mee bezig te zijn: winnen is een sportieve overwinning ook op die vetes. 

We begonnen gelijk goed aan de wedstrijd en merkten al snel dat we wat meer ruimte kregen dan in de vorige wedstrijden. De 1e goal viel echter niet uit een mooie aanval, maar door goed stoorwerk van Jimi, die vanuit de kluts Luca kon wegsteken die geen fout maakte al in de 5e minuut: 1-0. Zijn vreugde vierde hij aan de zijlijn met zijn familie en zijn zusje kreeg een dikke kus. Leuk om te zien. 
Daarna een lange fase waarin het gelijk opging, omdat onze eindpass niet goed was. Stijn gaf nog wel een goede voorzet van rechts, maar Luca kwam net iets te laat. Een strakke vrije trap van Jelle leek vanuit mijn positie net naast te gaan, maar dat bleek gezichtsbedrog. Hans kon vaak in het middenveld dribbelen of de vrijstaande Timo inspelen. Bij het vervolg zochten we vaak de moeilijke oplossing of gingen we weer terug naar de drukke kant. Kloetinge kreeg toen onze organisatie even weg was een grote kans, maar de ietwat grieperige Siep redde bekwaam met zijn voet. 
Pas in de 40e minuut konden we weer juichen. Ivar nam een vrije trap aan de rechterkant van het veld en Sven van der Velde kon in de scrimmage die volgde de bal pinnen prikken: 2-0. Dat was lekker zo voor rust, maar er volgde er nog 1. Hans maakte weer de dribbel, speelde Jimi in op links en die gaf een goede voorzet op de lopende Luca die de bal kon binnenglijden in de hoek: 3-0. Rust. 

Euforie was er al in de kleedkamer; dit waren ze een tijdje niet gewend geweest. Puntjes op de i gezet en geadviseerd om scherp te blijven en ze niet terug in de wedstrijd te laten komen. 

We bleven gelukkig scherp en probeerden door de drukte heen te voetballen. Het ging misschien in een iets te laag tempo, waardoor echte 100% kansen uitbleven. Siep moest nog even geholpen worden met een koude spons op zijn edele delen na een schot uit een corner. In de 64e minuut ging de wedstrijd definitief op slot. Sven van der Velde stuurde de lopende Krijn diep over rechts. Alleen dat was al genoeg om de keeper te laten schrikken die uitgleed en de korte hoek vrij maakte voor Krijn om simpel te scoren: 4-0.
Het slotakkoord was voor Sven van Tuuntje. Ondanks dat hij van mij in de spits moest gaan spelen was hij uitgezakt naar het middenveld. Vandaaruit startte hij een actie en probeerde op de 16 meter Jimi te bereiken. Vanuit de kluts kreeg hij de bal terug en schoot hij laag in de verre hoek droog raak: 5-0. 
Tussendoor had Jelle nog een prachtig doelpunt gemaakt in de kruising, maar hij werd afgevlagd voor buitenspel. Siep moest nog 1 keer een bal overtikken die hard, maar recht op zich af kwam. Omdat hij niet zo heel veel te doen had gehad maakte hij er een showduikje van. 

De wedstrijd kabbelde verder en onderling werd er gelukkig gelachen en viel er maar 1x een ongetogen woord dat door de goed leidende Pascal in de kiem werd gesmoord. Eindstand 5-0. 

Lang niet zo veel lachende en vrolijke gezichten gezien in de kleedkamer. Hopelijk houden we onze schoenen gewoon aan en gaan we er niet naast lopen, want dan kan het een leuke competitie worden.