Inhoudsopgave jublieumboek
door Henk Hoogerland, oud voorzitter Op 11-jarige leeftijd werd ik lid van v.v. ‘s-Heer Hendrikskinderen. Nadat het veld op ‘s-Heer Hendrikskinderen aan de Wolfaartsdijksedijk werd opgeheven, ik was toen waarschijnlijk ongeveer 16 jaar moesten we gaan voetvallen op ‘s-Heer Arendskerke. ‘s-Heer Arendskerke was toen een zondag-vereniging en ‘s-Heer Hendrikskinderen voetbalde op zaterdag.
De gemeente ’s-Heer Arendskerke vond één accommodatie voor de beide dorpen voldoende. Vandaar onze “verhuizing”. Al vrij snel daarna richtte ook de v.v. ‘s-HeerArendskerke, een zaterdag elftal op en dat gaf enige wrijving.
Omstreeks mijn twintigste, ik was toen inmiddels bestuurslid van v.v. ‘s-Heer Hendrikskinderen waren er enkele verstandige bestuursleden bij beide verenigingen,die het plan opvatten om te fuseren. Het was in de beginjaren‘60 meen ik. Dat ging echter niet zonder de nodige vergaderingen en emoties. Als ik me goed herinner was Jan de Vos toen voorzitter van v.v. ‘s-Heer Arendskerke en
wijlen Jan Weststrate voorzitter van de v.v. ‘s-HeerHendrikskinderen.
De beslissende bestuursvergaderingen vonden gelijktijdig plaats. Het bestuur van V.V. ‘s-Heer Arendskerke zat in DeTol en wij in Het Trefpunt. Er moest over heel wat punten overeenstemming bereikt worden. Beide besturen hadden een soort “gezant”. Ik meen me te herinneren dat ik “boodschapper” mocht zijn van de V.V. ‘s-Heer Hendrikskinderen.
Over en weer liepen de beide “boodschappers” van Het Trefpunt naar De Tol met een opdracht van het desbetreffende bestuur. Bijv.: De kleur van het shirt, de contributie,het aantal bestuursleden, enz. Dat duurde zo een hele avond. Een boodschap overbrengen, een boodschap mee terugnemen, wel akkoord, niet akkoord, enz. Of we er die avond helemaal zijn uitgekomen weet ik niet meer, maar mijn collega boodschapper en ik hadden inmiddels vele meters afgelegd alvorens we definitief verder konden met de plannen. De fusie werd een feit.
De meeste bestuursleden ven beide verenigingen bleven aan. Jan de Vos werd voorzitter van de fusie-vereniging.Enkele jaren later werd ik secretaris.We hadden beiden een uitgebreid archief. Helaas is jaren later een van de opvolgende secretarissen “zo vriendelijk geweest” om een groot deel daarvan te verbranden.
U zult begrijpen dat we daar bij de viering van het vijftig en zestigjarig bestaan bepaald geen gemak van gehad hebben.Eind jaren zestig/begin jaren zeventig werd ik voorzitter van VVA als opvolger van Jan de Vos. Hoe lang ik dat geweest ben weet ik niet meer. Mijn opvolger hield het slechts een jaar vol. Daarna heb ik de voorzittersfunctie weer enige tijd overgenomen.
Tijdens het grootste deel van mijn voorzitterschap voetbalden we in de eerste klas van de afdeling Zeeland. Iets wat ik me nog herinner als de dag van gisteren was een buitengewone algemene ledenvergadering over het wel of niet verlengen van het contract van de trainer van dat moment.
Deze trainer had zijn kwaliteiten absoluut bewezen.Het bestuur had hem het jaar daarvoor zelfs iets meer geboden dan wat hij vroeg, maar wel afgesproken dat hij dan nog minstens twee jaar zou aanblijven. Aan het eind van dat eerste seizoen wilde hij echter meer ontvangen.Anders zou hij vertrekken. We konden niet meer betalen. De leden hadden het laatste woord, maar als er werd besloten om de trainer tegemoet te komen, zou het voltallige bestuur opstappen. Niet omdat ze de trainer niet meer wilden, maar omdat zij geen verantwoording kon nemen voor de financiële consequenties. De meerderheid van de leden steunde het bestuur en moest op zoek naar een andere trainer. Een emotionele ledenvergadering,maar geen rancunes. Een aantal jaren later is diezelfde trainer opnieuw bij VVA aangesteld.
De periode als voorzitter bij VVA was lang niet altijd gemakkelijk. De spanningen liepen soms hoog op, maar we kwamen er altijd weer uit. Ik heb er veel van geleerden ik kijk met veel genoegen terug op die periode.
Ongeveer vijftien jaar geleden -ik voetbalde toen bij de veteranen, vaak aangevuld met A-junioren vanwege het tekort aan spelers- ben ik van club veranderd. Dicht bij mijn woonplaats en ik kon daar gaan voetballen bij een elftal van alleen maar veertigers. Mijn overschrijving had nog al wat voeten in de aarde, want er was eigenlijk geen bestuurslid die mijn overschrijvingsformulier wilde ondertekenen.Ik moest gewoon blijven! Uiteindelijk heeft toen penningmeester Ko Wisse zijn handtekening gezet.Eigenlijk was dat een vervelend einde van mijn lidmaatschap bij VVA.
Toch volg ik de resultaten van VVA nog steeds en die belangstelling zal denk ik altijd blijven. Al is het dan op afstand. Inmiddels ben ik een trouwe supporter van mijn huidige club. De wedstrijden tegen VVA zorgen nog altijd voor een aparte beleving. Het liefst teken ik dan voor een gelijkspel. Ik mocht het veertig-, vijftig- en zestigjarig bestaan meemaken en nu ook het zeventigjarig jubileum.
Op naar de volgende decennia voor VVAen als het meezit maak ik het tachtig-en negentig jarig bestaan ook nog mee. Ik wens VVA een goede toekomst met nog vele sportieve successen.
